W myśl zasadzie przewidzianej w art. 56 ustawy z dnia 25 lutego 1964 roku kodeks rodzinny i opiekuńczy jeżeli między małżonkami nastąpił zupełny i trwały rozkład pożycia, każdy z małżonków może żądać, ażeby sąd rozwiązał małżeństwo przez rozwód. Dalszy przepis ustawy wskazuje, że orzekając rozwód sąd orzeka także, czy i który z małżonków ponosi winę rozkładu pożycia. Natomiast na zgodne żądanie małżonków sąd zaniecha orzekania o winie. W tym wypadku następują skutki takie, jak gdyby żaden z małżonków nie ponosił winy (tak art. 57 kro).

Każdego roku w Polsce sądy wydają orzeczenia rozwodowe tysiącom skłóconych małżonków, przykładowo w roku 2018 r. orzeczono ponad 65 tysięcy rozwodów. Jednakże do uzyskania wyroku rozwodowego nie wystarczy wyłącznie wola stron, potwierdzenie przed sądem chęci wyjścia z nieudanego związku, braku uczucia czy przywiązania małżonków.

Kwestie rozwiązania związku małżeńskiego uregulowane zostały szczegółowo w Kodeksie rodzinnym i opiekuńczym w art. 56 i kolejnych, statuując przesłanki rozwiązania małżeństwa. Ich zaistnienie w danej sprawie bada sąd, ustalając czy nastąpił trwały i zupełny rozpad pożycia.

Każda sprawa podlega indywidualnej ocenie biorąc pod uwagę zgromadzony w toku postępowania materiał dowodowy. Uzyskanie korzystnego rozstrzygnięcia często poprzedzone jest ogromnym zaangażowaniem stron, dlatego pomoc fachowego pełnomocnika staje się częstokroć nieodzowna.